Tiemen van Haver 1987 - 2023
Afgelopen weekend stierf Tiemen Van Haver. Een maker en speler, zowel op als naast de scène, met evenveel talent als zelftwijfel. Waarvan je wou dat hij in je publiek zat, omdat zijn lach de hele zaal meenam. Met wie je tijdens late avonden met diepe gesprekken obscure boeken ruilde, of schaterlachend over kasseien struinde. Die duistere beeldende voorstellingen maakte, en even beeldrijke gevoelige teksten schreef. Hij gaf les, had lief en werd ook graag gezien. Hij was veel: speler, maker, schrijver, broer en vriend van velen, meer dan hij durfde geloven. - Freek Mariën
“De reden waarom vogels er zo vrij en zorgeloos uitzien voor ons mensenkinderen op de grond, die met de veters van onze beide schoenen aan elkaar geknoopt door lot, familie of geschiedenis, verleden, doel, bestemming of hoe we hem of haar ook plegen te noemen, die met de veters door dat rotjoch aan elkaar geknoopt rondhossen en struikelend onze dromen proberen te vervullen, de reden waarom ons, dus, die vogel zo vrij lijkt, is omdat wij haar zien als een zilveren schittering aan een uitgespannen blauwheid waarin richtingloos de echo’s van auto’s uitrollen en verdwijnen, waarin elk onzer kreten verdunt, verdampt, oplost en verdwijnt tot ook wij, goddank, al kijkend worden weggevaagd door de blauwe stilte die ons niks vertelt en alles wat we moeten weten.” — Tiemen Van Haver, Soms denkt hij dat zij een landschap is